Trzonem pierwotnego państwa spartańskiego jest dolina Eurotasu, leżącej między dwoma pasmami górskimi: Parnonu i Tajgetos. Po podboju sąsiedniej Mesenii państwo spartańskie miało powierzchnię ok. 4100 km kw.
    Sparta jedno z największych miast-państw Grecji. Nazwa Sparta dotyczyła ośrodka położonego w południowej części Peloponezu w żyznej dolinie rzeki Eurotas i powstałej z 5 niewielkich osad położonych w dolinie tej rzeki
    Do pełnoprawnych mieszkańców należeli Spartiaci. Nazwa Lecedemończycy służąca określeniu polis obejmowała także Periojków tj. wolnych mieszkańców państwa. W VII w. Sparta jest jeszcze normalną grecką społecznością, dominuje w niej arystokracja. Trudno określić dokładną datę i przyczyny przekształceń w Sparcie. Wg tradycji istotną rolę w tych przemianach odegrał Likurg. Likurg to prawodawca i reformator, twórca ustroju Sparty. Był on regentem sprawującym władzę w imieniu małego króla. Za sprawą wyroczni delfickiej zmienił on ustrój polityczny, wprowadził charakterystyczne wychowanie i wspólne posiłki. Tradycja myli się jednak przypisując wszystko Likurgowi. Reformy dokonywały się stopniowo i proces ten był długotrwały. Początków reform należy szukać w VII w. po pierwszej wojnie meseńskiej. Wprowadzono wówczas reformę hoplicka, w której określono podstawy późniejszego ustroju spartańskiego. Najważniejsze przemiany nastapiły w okresie drugiej wojny meseńskiej. Za sprawą ogółu obywateli narzucono arystokracji nowy porządek. Podstawą jego było równe obdzielenie ziemią wszystkich obywateli. Działki te były dostatecznie duże, by uwolnić wszystkich Spartan od konieczności pracy. Ciężar uprawy ziemi spoczywał na helotach - niewolnych chłopach. Doprowadziło to do usunięcia wielkich różnic majątkowych.
Ustrój polityczny Społeczeństwo w Sparcie dzieliło się na 3 grupy: Spartianie Heloci Periojkowie Spartianie Pełnoprawnych obywateli Sparty było ok. 40 tyś. Podstawową ich cechą była rezygnacja z działań o charakterze gospodarczym. Stanowili oni zamkniętą, dziedziczną warstwę zawodowych wojowników, którzy przygotowywani byli do walki w szyku hoplickim, pełniącym całe życie funkcje militarne. Całą uwagę poświęcano na zdobycie i utrzymanie sprawności bojowej i prowadzenie wojen.
Podstawą bytu rodziny spartańskiej była działka ziemi przydzielona przez wspólnotę. Nie można jej było sprzedawać, zastawiać. Uprawiali ją zależni chłopi - Heloci. Prawo dzierżawienia działki dziedziczył najstarszy syn. Spartanie mogli nabywać ziemię poza terytorium obywatelskim.
Spartanie prowadzili surowy tryb życia. Potępiono dążenie do wszelkich bogactw /monety były żelazne/. Ograniczono do minimum życie indywidualne i rodzinne, na rzecz życia zbiorowego. Nawet o tym, czy narodzone dziecko będzie wychowywane czy porzucone decydowali nie rodzice dziecka, a wybrani starcy. Taka selekcja noworodków miała negatywne skutki.
Podstawą systemu spartańskiego było specyficzne wychowanie zwane ?agoge. Poddawani byli mu chłopcy od 7 roku życia. Czas spędzali w grupach rówieśniczych. Mając 12 lat opuszczał dom rodzinny i przenoszony był do obozu. W chłopców wpajano ducha ostrej rywalizacji. Młodsi chłopcy wychowywani byli przez starszych. Nad wszystkim czuwał urzędnik. W takiej sytuacji rozwinął się homoseksualizm, mile widziany przez nadzorujących. Chłopców karmiono skąpo, źle ich odżywiano, mieszkali w barakach, uczono ich wytrzymałości na ból, umiejętności walki, znoszenia niewygód. Do grono dorosłych wchodził, gdy miał 20 lat. Aby uzyskać prawo obywatelskie musiał być przyjęty do jednej z grup składających się z kilkunastu mężczyzn w różnym wieku, spożywającym razem posiłki. W tym gronie odtąd jadał, polował i walczył. Taka grupa była tworem sztucznym. Małżeństwo zawierano w tym czasie, nie oznaczało to jednak, że był to początek życia rodzinnego. Przez dziesięć lat młodzi ludzie mieszkali jeszcze razem w barakach, z żonami spotykali się ukradkiem. Gdy zamieszkiwali już w domach, to i tak spożywali wspólne posiłki z tymi, którzy tworzyli jego oddział bojowy. Musiał w tym celu wnosić składkę, ci którzy się z tego nie wywiązywali tracili prawa obywatelskie i przechodzili do kategorii niższych. Spartanie w grupach nazywali się wspólnotą agoge?.
Pewne różnice ekonomiczne wynikały z faktu posiadania przez niektóre rodziny wielu synów. System wyłaniania elity zaczynał działać podczas agoge. Spośród wyróżniających się młodzieńców wybierano najlepszych do elitarnego oddziału - tzn. Gwardii króla / 300 osób/. Brała ona udział w sekretnych misjach.
Obok jednakowych istniały kategorie niższe, do których Spartanie spadali nie zawsze w jasnych obecnie przyczyn. Ci którzy spadali, tracili cześć swoich uprawnień, ale dzieci ich przechodziły przez agoge. Dalej byli ci, którzy stchórzyli, tzn. zawiedli w czasie wojny.
Styl życia i wychowania powodował, że Spartanom trudno było zrozumieć i przystosować się do warunków świata zewnętrznego. Władze spartańskie świadomie ograniczały kontakty ze światem zewnętrznym. Nadzorowano ściśle ruch cudzoziemców, usuwając wszystkich, którzy nie byli ?pożyteczni lub mogli źle oddziaływać yteczni? lub
Charakterystyczna dla spartańskiego postępowania była rezygnacja ze sztuki wygłaszania przemówień. Jednakowi mieli wypowiadać się krótko, bez ozdób - tzw. Wypowiedzi lakonicznie - tego uczono chłopców podczas wychowania spartańskiego.
Sytuacja kobiet różniła się od sytuacji w innych polis. Dziewczęta podlegały pewnym formom wspólnej edukacji, nie wymagano od nich jednak wspólnego życia. Przygotowywano je do macierzyństwa.
Heloci Byli oni podstawą gospodarczego i społecznego systemu spartańskiego. Na nich spoczywał ciężar uprawy całej ziemi. Byli przywiązani do ziemi, którą uprawiali. Spartanin nie mógł helotów sprzedać ani wyzwolić. Musieli oddawać połowę plonów, zostawiano im niewiele. Zobowiązani byli do osobistej posługi względem obywateli, wykonywali prace rzemieślnicze, stawali do robót publicznych na wezwanie władz.
Lęk przed buntem helotów był jednym z podstawowych czynników determinujących charakter życia spartańskiego. Sprawiał on, że Spartanie niechętnie udawali się na dalekie wyprawy, byli przeciwni udziałowi w konfliktach, które wymagały wysyłania dużej armii.
Obsesja powszechnego buntu tłumaczy działanie kryptei - jako instytucji, której celem było sianie lęku, stworzenie wśród helotów stałego zagrożenia, a także eliminacji tych, którzy z racji swej podstawy wydawali się szczególnie niebezpieczni.
Periojkowie Stanowili trzecią grupę ludności. Z gospodarczego i społecznego punktu widzenia osady ich nie różniły się od zwykłych miast greckich. Podstawowym ich zajęciem była uprawa ziemi, która znajdowała się w ich swobodnym władaniu. Uprawiali także rzemiosło i handel. Do nich należała produkcja broni i zaopatrywanie armii spartańskiej w czasie wypraw, wszelkie operacje związane z łupami, budowa budynków użyteczności publicznej i świątyń. Te funkcje przynosiły znaczne zyski. Podstawowym ich obowiązkiem wobec państwo było wystawienie pewnej liczby hoplitów. Nie brali udziału w zgromadzeniu ludowym Sparty, nie mieli dostępu do urzędów spartańskich. Gminy Periojków rządziły się same, władze spartańskie nadzorowały jednak bieg ich spraw. Przez cały czas zachowali wielka lojalność wobec Sparty. Tylko raz w 464 r. poparli powstanie helotów w Mesenii. Spartańskie panowanie chroniło ich przed wojnami i zapewniało stabilizację
Ustrój polityczny Sparta zachowała monarchię. Posiadała jednocześnie 2 królów pochodzących z 2 rodzin - królowie dowodzili wojskami w czasie wojny i mieli szerokie kompetencje wewnętrzne. Od VI w. kompetencje były ograniczane na rzecz eforów, królowie pełnili obowiązek kapłanów Zeusa, mieli prawo do gwardii osobistej. Spartanie, posiadający pełnię praw, tzw. przeszli przez agoge i należeli do syssyttii, tworzyli Zgromadzenie/ Na początku w jego skład wchodziło 8000-9000 ludzi. Uprawnienia zgromadzenia określono aktem pisanym znanym jako Wielka Retra. Inicjatywa zgłaszania wniosków i zwoływania posiedzeń należało do członków Rady zwanej Geruzja tłumaczonej jako rada starców. Prawo zwoływania zgromadzenia mieli także królowie i eforzy. Rada musiała się zbierać systematycznie i w ustalonych terminach. Zgromadzenie zwoływani dla podjęcia decyzji o wojnie i pokoju, do zgromadzenia należał wybór członków rady i urzędników. W skład geruzji wchodziło 2 królów i 28 obywateli powyżej 60 lat wybranych dożywotnio. Uprawnienia jej były szerokie, debatowała wszelkimi sprawami państwa. Pełniła rolę trybunału sądzącego poważniejsze przestępstwa. Z czasem część uprawnień geruzji przejęli Eforowie. Eforów wybierano na 1 rok, było ich 5. Z czasem uprawnienia ich rozszerzają się, u progu czasów klasycznych eforowie skupili cała władze, pozostawiając królom jedynie dowodzenie na wojnach, z tym, że i tak towarzyszyło im dwóch eforów. Eforowie mogli nałożyć areszt na władców, musieli jednak przedstawić zarzuty na Geruzji. Kierowali przebiegiem agoge, pilnowali bezpieczeństwa wewnętrznego, przyjmowali posłów innych państw, decydowali czy sprawa nadaje się do przedstawienia Geruzji i Zgromadzeniu. Zwoływali Zgromadzenie i przedstawiali mu wnioski. Byli sędziami, nadzorowali Helotów i Periojków.