Konspekt godziny z wychowawcą dla klasy III gimnazjum
Opracowanie: Dorota Mroczkowska
Temat: Charakterystyka okresu dojrzewania.
Cele lekcji:
-
poznanie zmian w psychice człowieka dojrzewającego
-
wyróżnienie najczęstszych konfliktów z dorosłymi
-
poznanie zmian behawioralnych związanych z okresem dojrzewania
-
doskonalenie umiejętności pracy w grupie i pracy z tekstem
Forma pracy: indywidualna, w zespołach
Metody pracy: pogadanka, analiza tekstu, Środki dydaktyczne: karta do pracy z tekstem w podręczniku, tekst źródłowy nr 2.
Tok lekcji:
Faza wprowadzająca: Przypomnienie pojęcia dojrzewanie i zmian zachodzących w organizmie dziewczynki i chłopca w okresie dojrzewania.
Faza realizacyjna:
Zmiany w okresie dojrzewania dotyczą nie tylko zmian anatomicznych. W okresie dojrzewania zmianom ulega psychika, światopogląd, zachowanie młodego człowieka. Pierwsze zmiany na jakie zwrócimy uwagę dotyczą odczuwania popędu płciowego. ( materiał pomocniczy nr 1 wypełniają uczniowie samodzielnie na podstawie tekstu wskazanego przez nauczyciela. Taką pracę można ocenić).
Następnie nauczyciel pyta uczniów jakie zmiany w psychice obserwują u nastolatków (np. przeczulenie na punkcie swojego wyglądu, konflikt z dorosłymi, poczucie dorosłości itp.) Zapewne uczniowie nie wymienią wszystkich.
Uczniowie w grupach analizują materiał pomocniczy nr 2 i segregują kartki rozkładając na dwie grupy problemów jakie ma nastolatek: sam ze sobą i z dorosłymi.
Uczniowie prezentują podział kartek z materiału pomocniczego i komentują podając przykłady z życia codziennego.
Faza podsumowująca (refleksyjna): W jakim stopniu dzisiejsza lekcja ułatwi ci zrozumienie własnych zachowań, odczuć i pragnień. Oceń w skali stopni szkolnych.
Charakterystyka okresu dojrzewania Materiał pomocniczy nr 1 Instrukcja
Imię i nazwisko......................................................... Klasa...............................
Przeczytaj uważnie tekst wskazany przez nauczyciela i odpowiedz na pytania:
Nastolatek staje się bardzo przeczulony na punkcie własnej osoby. Wyolbrzymia i zadręcza się najmniejszą wadą.
Nastolatek jest na ogół drażliwy, łatwo go do żywego dotknąć słowem krytyki. W jednym momencie czuje się dorosły i jako taki chce być traktowany. Za chwilę czuje się dzieckiem i oczekuje od dorosłych troskliwości.
Nastolatek ma poczucie dorosłości, które pozwala mu traktować rodzica jako równego pod pewnymi względami partnera. Nastolatki mają poczucie, że teraz ich kolej, by rzucać wyzwanie światu, fascynować przeciwną płeć, rządzić jako głowa rodziny. Torują więc sobie drogę do wyparcia rodziców z tronu. Rodzice wyczuwają to podświadomie i - co jest zrozumiałe - nie patrzą na to łaskawym okiem.
Nastolatki reagują wybuchem złości na najzwyczajniejsze polecenie ze strony dorosłych.
Większość nastolatków wstydzi się rodziców, zwłaszcza w obecności kolegów. Trwa to kilka lat i jest częściowo związane z gorączkowym poszukiwaniem własnej tożsamości oraz posuniętą do skrajności wstydliwością charakterystyczną dla tego wieku.
Najczęstsza pretensja kierowana do rodziców dotyczy braku dostatecznej swobody. Naturalne jest, że zbliżając się do dorosłości nastolatki upominają się o swoje prawa i faktem jest, że muszą przypominać rodzicom, że coś się jednak zmieniło.
Nastolatek będzie podkreślał swoją niekonwencjonalność strojem, uczesaniem i dziwacznym wystrojem własnego pokoju. Z jego punktu widzenia są to przekonywające dowody niezależności.
Nastolatki przeżywają na ogół całą serię miłości, z których każda jest odczuwana bardzo intensywnie. Odkochują się jednak z równą łatwością, jak zakochują, dochodząc dość szybko do wniosku, że niewiele wspólnego łączy ich z obiektem miłości. W miarę upływu lat młodzi ludzie stają się ostrożniejsi w wyborze obiektu uczuć. W miarę dorastania zbliżają się coraz bardziej do ofiarowania sobie nawzajem rzeczy najistotniejszych -prawdziwej, trwałej miłości.
Niełatwo być mądrym ojcem czy mądrą matką nastolatka. Najrozsądniejsze postępowanie rodziców nie powstrzyma nastolatka od uzewnętrznienia rywalizacji i buntu.
Mimo wszystko jednak większość nastolatków nie traktuje rodziców jak wrogów.
Nastolatki potrzebują opieki wychowawczej ze strony rodziców i liczą na nią, choćby nawet dowodziły, że jest inaczej (duma nie pozwoliłaby im przyznać się do tego otwarcie).
Dorastające dzieci są świadome, że miłość rodzicielska powinna polegać między innymi na chronieniu własnego dziecka przed nieporozumieniami i kłopotliwymi sytuacjami, przed wpadaniem w tarapaty w wyniku braku doświadczenia.
Im bliżej dorosłości są młodzi ludzie, tym bardziej muszą być gotowi do odrzucenia w specyficznych sytuacjach rodzicielskiej rady i przyjęcia na siebie całej odpowiedzialności. Gdy skończy się to kłopotami, przykre doświadczenie nauczy ich szacunku dla zdania rodziców, choć nadal nie będą skłonni przyznawać im głośno racji.
Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką Cookies. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu mechanizmu cookie w Twojej przeglądarce.